Lya Visscher (81 jaar) is 34 jaar wanneer ze in 1975 start met vrijwilligerswerk bij Welzijnskwartier. Ze organiseert en helpt mee tijdens verschillende activiteiten voor ouderen. Doordat haar gezondheid verslechterde, moest ze onlangs helaas stoppen als vrijwilliger. Lya heeft zich 47 jaar lang met hart en ziel ingezet voor de ouderen. We zetten haar daarom graag in het zonnetje en gingen bij haar thuis langs in Valkenburg voor een interview.

Hoe bent u destijds op het idee gekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen?
“Samen met mijn man runde ik een groentewinkel. Na tien jaar kwam daar een einde aan. Mijn man werd toen buschauffeur en ik ging parttime werken op de bloemenveilig Flora. Via de kerk kwam ik in aanraking met het vrijwilligerswerk. Op mijn vrije dagen en middagen ging ik aan de slag als vrijwilliger. Dat was toen nog via een ouderenstichting in Valkenburg.”

Wat deed u zoal als vrijwilliger en wat is daar in veranderd door de jaren heen?
“Ik organiseerde en hielp mee tijdens activiteiten voor ouderen, zoals Bingo, Klaverjassen, Koersballen en Open eettafel. Dat is eigenlijk al die jaren wel hetzelfde gebleven. Er was bijna elke dag wel iets te doen. De activiteiten in Valkenburg zijn ook het best bezocht. Mijn dochter mopperde wel eens over dat ik nooit thuis was. ‘Moet ik dan in een hoekje gaan zitten?’, zei ik dan.”

Hoe komt het dat u het zolang vrijwilliger bent gebleven?
“Ik heb het altijd heel erg naar mijn zin gehad. Op een gegeven moment wordt het een deel van je leven. Het hoort erbij. Ik vond het altijd heel fijn om onder de mensen te zijn en iets voor ouderen te doen. Hen een leuke middag of avond te bezorgen. Het was een soort van roeping. Vooral toe ik jong was. Nu ben ik zelf één van de ouderen.“

Wat heeft het vrijwilligerswerk u gebracht?
“Voldoening en heel veel ontspanning! Ik heb er heel veel mensen door leren kennen en ook wel veel vriendschappen aan over gehouden. We waren met een grote groep, waar inmiddels ook veel mensen van zijn overleden. Toen de Coronamaatregelen werden versoepeld en wij weer activiteiten mochten organiseren, was het team in Valkenburg de eerste die weer wat gingen doen. Dat zegt wel iets over hoe hecht we zijn.”

Wat is de leukste periode geweest in de jaren dat u vrijwilliger was?
“Het is altijd heel leuk geweest. Vooral als het jaar bijna voorbij was en de punten werden geteld bij koersballen. Daar keken we echt naar uit, omdat iedereen graag wilde weten wie de grote winnaar was. Achter de bar staat een bokaal en elk jaar wordt daar de naam van de winnaar op gegrafeerd.”

U heeft ook mee gewerkt aan de Open Eettafel. Kunt u daar iets over vertellen?
“De Open eettafel vond in het begin plaats in de Rijnweide. We bakten pannenkoeken. Dat was zo’n groot succes, dat we daarna ook wel eens stamppot maakten. De groep werd steeds groter. Later verhuisden we naar het Dorpshuis. Zelf koken voor de mensen was niet meer te doen. De slager ging toen maaltijden voor ons bereiden en later ook door het personeel van de Brasserie van het Dorpshuis.”

Heeft u misschien nog een leuke anekdote voor ons, over iets wat u heeft gemaakt in uw tijd als vrijwilliger?
“Er was een vrouw, inmiddels overleden, die regelmatig nepcadeaus maakte voor de bingo. Ze pakte dan een leeg doosje thee of een lege eierdoos in. Als ze kwam, legde ze het bij de andere cadeaus. We moesten dan vreselijk hard lachen als iemand het open maakte. Deze vrouw zat vol met grapjes.” 

Waarom zou u iemand anders aanraden om vrijwilliger te worden en waarom zijn vrijwilligers zo belangrijk?
“Je kunt iets doen voor de ouderen. Hen een leuke middag of avond bezorgen en dat ze er even uitkunnen. Dat is zo waardevol. Als er geen nieuwe vrijwilligers bijkomen, kunnen er straks geen activiteiten meer georganiseerd worden voor de ouderen. Toen ik startte waren we, op één na, allemaal zo ergens in de dertig. Het zou mooi zijn als er ook wat jonge mensen bijkomen.”

Hoe was het voor u toen u moest stoppen met het vrijwilligerswerk?
“Mijn gezondheid werd minder en mijn dochter had al meerdere keren aangegeven dat het misschien beter was om er een punt achter te zetten. Gelukkig werd daar goed op gereageerd en hebben anderen mijn werkzaamheden overgenomen. Ze zeiden dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Gelukkig hoef ik niet alles te missen, want ik ga nog wel deelnemen aan de activiteiten.”